Historia Towarzystwa

150 Rocznik "Dziecięcej Chirurgii Urazowej", 9 (XXXIII), Lublin 2005

Czesław Stoba – Emerytowany Kierownik Kliniki Chirurgii Dziecięcej Akademii Medycznej w Gdańsk
Marek Bukowski – z Zakładu Historii i Filozofii Nauk Medycznych Akademii Medycznej w Gdańsku

W pracy przedstawiono historię Polskiego Towarzystwa Chirurgów Dziecięcych. Ukazano również dzieje leczenia chorób chirurgicznych u dzieci na przestrzeni czasu. Wskazano najważniejsze wydarzenia związane z rozwojem chirurgii dziecięcej ze szczególnym uwzględnieniem roli Polskiego Towarzystwa Chirurgów Dziecięcych.

Wstęp

Rozwój chirurgii dziecięcej był już przedstawiany podczas spotkań naukowych, za konieczne uważamy jednak ponowne przypomnienie niektórych faktów istotnych dla tego długiego i niełatwego procesu. Powstanie towarzystw naukowych skupiających chirurgów dziecięcych tak w świecie jak i w Polsce związane było nierozerwalnie z procesem zakończonym wyodrębnieniem się i uznaniem chirurgii dziecięcej jako samodzielnej specjalności zabiegowej. W większości krajów powstały one w okresie powojennym. Jedynie Stowarzyszenie Francuskich Chirurgów Dziecięcych utworzone zostało w 1943 roku. Niekiedy, jak w przypadku Amerykańskiego Towarzystwa Chirurgii Dziecięcej jego tworzeniu towarzyszyły kontrowersje i ożywione dyskusje w środowisku chirurgów. Już w 1919 roku H. Coe jako pierwszy na terenie USA skupił się wyłącznie na leczeniu dzieci i utorował swą działalnością drogę do powstania Sekcji Chirurgii Dziecięcej Amerykańskiej Akademii Pediatrycznej. W. Ladd uznawany za jednego z twórców chirurgii dziecięcej dopiero w 1930 roku zaniechał uprawiania praktyki ginekologicznej i ogólnochirurgicznej, ograniczając się wyłącznie do praktyki chirurgiczno-pediatrycznej. Samo zaś Amerykańskie Towarzystwo Chirurgii Dziecięcej powstało w 1970 roku, a jego pierwszym prezesem został R. Gross. Brytyjskie Towarzystwo Chirurgii Dziecięcej (BAPS) utworzono w 1955 roku. W roku 10-lecia istnienia (1965 r.) odbył się w Edynburgu łączony zjazd BAPS i Sekcji Chirurgii Dziecięcej Amerykańskiej Akademii Pediatrycznej. Zjazd ten zgromadził znakomitych chirurgów dziecięcych z całego świata min. F. Rehbeina, B. Duhamela, F. Soave, Sir D. Brownea, D. Jonga, D. I. Williama, Betexa ze Szwajcarii, T. Ehrenpresa ze Szwecji, Knutruda z Norwegii, Nixona, Kiesewettera, Lynna, Santullego i innych. Oficjalnym reprezentantem PTChD była W. Poradowska z Warszawy. Spotkanie to miało przeogromny wpływ na uznanie chirurgii dziecięcej w świecie jako samodzielnej dyscypliny zabiegowej. Sekcja Chirurgii Dziecięcej Amerykańskiej Akademii Pediatrycznej nadal istniała stając się forum szkolenia dla chirurgów dziecięcych i organizowania programów edukacyjnych. Na pytanie dotyczące zasadności dalszego istnienia Sekcji P. Rickham z Zurychu odpowiedział w znamienny sposób: „Don’t forget that the pediatrician supported you when the general surgeon remained your competitor”. („Nie zapominaj, że pediatra ciebie wspierał, natomiast chirurg ogólny pozostał twoim konkurentem”. − przyp. red.).

Wczoraj to jest dziś tylko trochę odsunięte w czasie - Cyprian Kamil Norwid

Upływ czasu

Źródeł chirurgii dziecięcej poszukiwać można w zabiegach przeprowadzanych u dzieci przez chirurgów cechowych i wędrownych operatorów przepuklin, a nawet w programie Gdańskiego Gimnazjum Akademickiego, przede wszystkim zaś w programie nauczania uniwersyteckiego medycyny przez chirurgów ogólnych (R. J. Czerwiakowski, L. Bierkowski), położników (H. Beck, L. A. Neugebauer) i pediatrów (M. L. Jakubowski, J. Szymkiewicz). Proces wyodrębnienia chirurgii dziecięcej przebiegał stopniowo i obejmował następujące etapy: Etap 1. Organizowane były oddziały chirurgii pediatrycznej w szpitalach dziecięcych. Etap 2. Na przełomie XIX i XX wieku chirurdzy przeprowadzali zabiegi operacyjne u dzieci. Już w 1989 roku na I Zjeździe Chirurgów Polskich w Krakowie H. Schramm − jeden z wybitnych prekursorów chirurgii dziecięcej w naszym kraju poruszył problem odmienności leczenia gruźlicy kostno-stawowej u dzieci. W swych licznych wystąpieniach i publikacjach wskazywał na potrzebę wyodrębnienia chirurgii dziecięcej jako samodzielnej dyscypliny. Etap 3. W latach 1933-38 J. Kossakowski, A. Maciejewski, T. Hroboni i E. Drescher w Warszawie, M. Tomaszewska w Łodzi oraz J. Dowgiałło-Moszyńska w Wilnie, ograniczyli swą praktykę chirurgiczną wyłącznie do dzieci, dążąc do uznania chirurgii dziecięcej za samodzielną specjalizację. Na rozwój chirurgii dziecięcej w Polsce w latach międzywojennych znaczny wpływ wywarła paryska szkoła prof. L. Ombredanne’a. Pod jego kierunkiem specjalizację z chirurgii dziecięcej uzyskali jako pierwsi w Polsce J. Kossakowski i J. Dowgiałło-Moszyńska Od 1937 roku J. Kossakowski kierował Oddziałem Ortopedyczno-Chirurgicznym Kliniki Pediatrycznej Uniwersytetu Warszawskiego, do którego powrócił po zakończeniu wojny, przekształcając w 1951 roku Oddział w Klinikę Chirurgii Dziecięcej. W 1949 roku J. Kossakowski wydał podręcznik: „Wskazania do leczenia chirurgicznego noworodków i niemowląt”. Powstanie Polskiego Towarzystwa Chirurgów Dziecięcych poprzedziły ważne wydarzenia: − powołanie specjalisty krajowego ds. chirurgii dziecięcej J. Kossakowskiego i jego zastępcy W. Poradowskiej − 1. 06. 1949 r. − konferencja naukowa z udziałem pierwszych specjalistów chirurgii dziecięcej (T. Hroboni, E. Drescher, A. Maciejewski, W. Poradowska) − Kielce, 24. 02. 1951 r. W trakcie spotkania przygotowanego przez S. Kiełkiewicza utworzono Sekcję Dziecięcej Chirurgii Towarzystwa Chirurgów Polskich. Pierwszym jej przewodniczą- cym został A. Maciejewski z Gdańska. Kolejnymi przewodniczącymi zostali wybrani W. Poradowska (1956) i A. Naumik (1961). Do 1965 roku − powołania PTChD – Sekcja zorganizowała łącznie IX konferencji naukowych. Trzeciej Konferencji odbywającej się w Lublinie w 1953 roku towarzyszyło wydanie Pamiętnika Konferencji. Niemal jednocześnie ukazał się dwutomowy podręcznik Chirurgii Dziecięcej autorstwa J. Kossakowskiego (1952/1953). W 1959 roku ówczesna przewodnicząca Sekcji Dziecięcej Chirurgii W. Poradowska zaprosiła na Konferencję gdańską R. Zachary’ego z Sheffield w Anglii nawiązując tym samych kontakt z Brytyjskim Towarzystwem Chirurgów Dziecięcych (BAPS).

Podczas IX Konferencji 5.11.1965 roku powołano w Łodzi Polskie Towarzystwo Chirurgów Dziecięcych (PTCHD), a jego Prezesem został J. Kossakowski. Rok później PTChD uzyskało statut a w jego rejestracji przez ówczesne władze pomoc okazali A. Naumik i A. Przerwa-Tetmajer. Lata 70-te przyniosły, zatem pełną dojrzałość chirurgii dziecięcej i wyodrębnienie się jej ze wspólnego pnia dyscyplin zabiegowych.

I Zjazd PTChD odbył się w Warszawie w 1967 roku i poświęcony był zapaleniu otrzewnej i chirurgii przepony. W 1976 roku PTChD (prezes K. Łodziński, sekretarz generalny Z. Kaliciński) zorganizowało łączony Zjazd BAPS i PTCHD Sheffield-Warszawa. Pierwsza jego cześć odbyła się w Anglii, a druga w Warszawie. Podniósł on rangę polskiej chirurgii dziecięcej w świecie. Ostatnie zjazdy krajowe (Warszawa, Kraków, Gdańsk, Wrocław) cieszyły się ogromną frekwencją uczestników krajowych i zagranicznych (ponad 400 osób w tym ok. 150 osób zagranicznych). Jubileuszowy X Zjazd PTChD w Gdańsku (19-23.09.2000) zorganizowany przez Klinikę Chirurgii Dziecięcej miał szczególną oprawę. Otwarcie obrad uświetnił po raz pierwszy znakomity wykład im. Jana Kossakowskiego − „Gdańsk 2000” wygłoszony przez K. Łodzińskiego poświęcony tradycji i wartościom mającym istotne znaczenie w zachowaniu tożsamości naszego środowiska. W setną rocznicę urodzin J. Kossakowskiego zorganizowano wystawę prac plastycznych „Prof. Jan Kossakowski ojciec chirurgii dziecięcej − rzeźbiarz, malarz, fotografik” ukazującą wszechstronność zainteresowań, wrażliwość i niepospolitość jej bohatera. W trakcie tego oraz kolejnego XI Zjazdu, który odbył się we Wrocławiu w 2003 roku przedstawiono prace odzwierciedlające najnowsze tendencje w chirurgicznym leczeniu dzieci jak i polskie dokonania na tym polu. Obu Zjazdom towarzyszyły sesje pielęgniarskie.

Zwieńczeniem dotychczasowej aktywności polskich chirurgów dziecięcych na arenie międzynarodowej był VI Europejski Kongres Chirurgii Dziecięcej, który odbył się w Gdańsku maju 2005 roku. W jego trakcie A. Schärli (wybitny chirurg dziecięcy z Lucerny) uhonorowany został Medalem prof. Fritza Rehbeina za całokształt prac włożonych w rozwój chirurgii dziecięcej. W latach, w których nie odbywały się Zjazdy organizowano coroczne sympozja PTChD (dotąd łącznie 24), poświęcone różnorodnym zagadnieniom chirurgii dziecięcej. Powołano również sekcje tematyczne szczegółowo zajmujące się wybranymi zagadnieniami chorób chirurgicznych wieku dziecięcego w tym sekcje: onkologiczną, urologiczną, urazową, torakochirurgiczną, chirurgii plastycznej, historyczną, dziecka maltretowanego oraz wideochirurgii, Wyrazem integracji z Towarzystwem Chirurgów Polskich był udział chirurgów dziecięcych w licznych zjazdach Towarzystwa Chirurgów Polskich. Na szczególną uwagę zasługuje udział w Jubileuszowym Zjeździe w Krakowie w 1989 roku − w 100- lecie I Kongresu Chirurgów Ziem Polskich oraz w 60-tym Jubileuszowym Zjeździe Towarzystwa Chirurgów Polskich w Warszawie w 2001 roku. W czasie Zjazdu Krakowskiego Zespół Kliniki Chirurgii Dziecięcej pod kierownictwem J. Grochowskiego otrzymał pierwszą nagrodę za pracę nad rozdzielaniem zroślaków. Dalsze lata potwierdziły rolę Kliniki krakowskiej jako ośrodka referencyjnego leczenia tej skomplikowanej wady. Podczas Jubileuszowego XL Kongresu Towarzystwa Chirurgów Polskich prezes Polskiego Towarzystwa Chirurgów Dziecięcych J. Czernik otrzymał członkostwo honorowe Towarzystwa Chirurgów Polskich.

Współpraca międzynarodowa

Mimo ciążącego bagażu przeszłości środowisko polskich chirurgów dziecięcych podjęło współpracę międzynarodową (R. Sztaba, J. Słowikowski, A. Przerwa-Tetmajer, K. Łodziński, Z. Kaliciński), znajdując wspaniałych sprzymierzeńców w osobach F. Rehbeina i W. von Ekesparre oraz R. Dauma. PTChD, a szczególnie oddziały warszawski, krakowski, wrocławski i gdański zapraszały regularnie znanych wykładowców z całego świata z wykładami, które odbywały się w ośrodkach akademickich. Często połączone były one z wykonaniem pokazowych zabiegów operacyjnych np. przez A. Peńa w Krakowie, K. Suruge czy H. Hendrena w Warszawie. Polskę odwiedzili również tak wybitni chirurdzy jak Waterstone, Eckstein, Parkulainen, Burau, Montagniani, Nixon i wielu innych. W wyniku starań Zarządu Głównego PTChD od początku powstania towarzystwa rozwinięto długofalową politykę szkolenia lekarzy, głównie chirurgów dziecięcych a także przedstawicieli dyscyplin pokrewnych. Przeszkolono łącznie ponad 500. lekarzy. Od 1965 roku dzięki poparciu British Council chirurdzy dziecięcy kształcili się w Ośrodkach brytyjskich. Wśród nich Z. Kaliciński, który w trakcie pobytu w Londynie u D. Waterstona i I. Williamsa nawiązał kontakty z czołowymi chirurgami świata, co pozwoliło mu na utorowanie drogi szkolenia dla licznej rzeszy chirurgów dziecięcych, nefrologów, anestezjologów, immunologów w licznych ośrodkach amerykańskich i japońskich. Pomocą w organizacji szkolenia i pobytu w zagranicznych klinikach chirurgii dziecięcej służyli S. Wilk, S. Głowacki, M. Niemirska, T. Hagiwara, B. Laskiewicz i B. Mai. Od 1971 roku w Bremie w Klinice Profesora Rehbeina przeszkoliło się łącznie 140 lekarzy.

W 1981 roku powstała w Kalifornii Children’s Medical Care Fundation, która umożliwiła szkolenie 70 lekarzom w Uniwersytecie w Los Angeles (UCLA) − dzię- ki staraniom K. Kalicińskiego i K. Łodziń- skiego. Fundacja w Detroit − przeszkolono 8 lekarzy z zakresie transplantologii w Klinice w Pittsburgu. Fundacja w Kyoto – przeszkolono 10 chirurgów dziecięcych w ośrodkach japoń- skich. W 1988 założono Polish Children’s Foundation w Nowym Jorku − przeszkolono 60 lekarzy polskich w Columbia University. W latach 1980-93 ponad 100 lekarzy róż- nych specjalności odbyło szkolenie w Medizinische Hochschule w Hanowerze − dzięki pomocy Fundacji współpracy Niemiecko-Polskiej. Dzięki współpracy Kliniki w Krakowie z amerykańskimi ośrodkami szkolono chirurgów dziecięcych w Bostonie, Filadelfii, Waszyngtonie, Salt Lake City, Baltimore, Pittsburgu. Fundacja Project Hope w latach 1983- 95 zorganizowała w Krakowie 37 szkoleń dla lekarzy, pielęgniarek, rehabilitantów i innych, w tym 11 kursów dla chirurgów dziecięcych i anestezjologów z całej Polski. Cenne były 2 szkolenia teoretyczno-praktyczne z pokazem 17 operacji przeprowadzonych przez A. Peńa. W szkoleniu udział wzięło łącznie 60 osób z terenu Polski w tym także koledzy z Ukrainy.

Działalność wydawnicza

J.Kossakowski − ,,Wskazania do leczenia chirurgicznego noworodków i niemowląt”. Warszawa 1949 Chirurgia Wieku Dziecięcego I cześć ogólna Warszawa 1952 r. i II cześć szczegółowa Warszawa 1953 r. W. Poradowska − „,Chirurgia Wieku Dziecięcego. Wybrane Zagadnienia” (wydanie zbiorowe 1978 i powtórne 1992). W. Poradowska, S. Reszke, S. Kubicz: Lung Diseases In Children J. Bożek: „Nowotwory wieku dziecięcego” (Warszawa 1981, 1982, 1989) Po każdym Zjeździe chirurgów dziecięcych ukazywały się pamiętniki z wyjątkiem
Zjazdu poznańskiego. Od 1974 r. PTCHD rozpoczęło wydawać Problemy Chirurgii Dziecięcej. Redakcję powierzono K. Łodzińskiemu − początkowo przy współudziale M. Koszli. J. Grochowski. W 1993 roku rozpoczęto wydawanie anglojęzycznego kwartalnika chirurgii dziecięcej pod nazwą „Surgery In Childhood International” przy współudziale chirurgów dziecięcych z Litwy, Łotwy, Estonii, Węgier, Słowacji, Ukrainy i Rosji. Redaktorem został K. Łodziński a współzałożycielem był Z. Kaliciński i koledzy z CZD. W ostatnich latach nastąpiło fuzja kwartalnika z European Journal of Paediatric Surgery. Od 1998 r. Rocznik Dziecięcej Chirurgii Urazowej ukazuje się pod redakcją J. Osemlaka. W latach 1966-1976 jeden numer Przeglądu Chirurgicznego rocznie poświęcony był chirurgii dziecięcej a od 1976 już tylko jeden rozdział, który w 2000 roku przestał istnieć, a ukazują się jedynie pojedyncze prace. W ostatnich dwóch latach ukazały się dwa podręczniki chirurgii dziecięcej (opracowania zbiorowe) pod redakcją: P. Kalicińskiego − Chirurgia Noworodka Warszawa 2004, J. Czernika − Chirurgia Dziecięca 2005. Pozycje te wypełniły lukę wydawniczą w zakresie aktualnej wiedzy z dziedziny chirurgii dziecięcej.

Członkostwo honorowe

Około 150 osób głównie chirurgów dziecięcych uzyskało członkostwo honorowe za wybitne zasługi włożone w rozwój chirurgii dziecięcej.

Kapituła Medalu Prof. Jana Kossakowskiego

Dnia 28.01.1994 roku ustanowiona została Kapituła i przyjęła statut. Medal zaprojektował P. Gawron, Prof. Medalierstwa Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Medal jest wykonany ze srebra, na awersie widnieje podobizna Prof. Jana Kossakowskiego i napis „1990-1979”. Na rewersie łacińska sentencja − ,,SERERE NE DUBITES”(Nie zapominaj o siewie, jeżeli chcesz zbierać) i napis Polskie Towarzystwo Chirurgów Dziecięcych). Do chwili obecnej podczas Zjazdów i Sympozjów udekorowano tym medalem łącznie 17 osób za wybitne zasługi dla rozwoju polskiej chirurgii dziecięcej.

Powstawanie szpitali pediatrycznych na ziemiach polskich:

1845 − Lwów − prywatna lecznica dla dzieci w Szpitalu Św. Zofii
1869 − Warszawski Szpital dla Dzieci przy ulicy Solnej 4, (oddział chirurgii pediatrycznej)
1873 − Kraków − Szpital Św. Ludwika przy ul. Krzyżowej
1877 − Poznań − Szpital Św. Józefa
1905 − Łódź − Szpital Anny Marii
1911 − Lublin − Szpital dla Dzieci im. Dzieciątka Jezus przy ul. Początkowskiej
1873 − Kraków − trzecia w świecie, a pierwsza w Polsce, Katedra Pediatrii

Konferencje naukowe Sekcji Dziecięcej Chirurgii Towarzystwa Chirurgów Polskich:

Kielce − 1951 − rzadkie postacie niedrożności przewodu pokarmowego wieku dziecięcego i zespół zapaści
Gliwice − 1952 − zapalenie wyrostka robaczkowego
Lublin − 1953 − ostra niedrożność przewodu pokarmowego
Szczecin − 1994 − nowotwory wieku dziecięcego
Warszawa − 1956 − anestezjologia w chirurgii dziecięcej, przyczyny zgonów w oddziałach chirurgii dziecięcej
Gdańsk − 1959 − zaparcia, ropne choroby płuc
Lublin − 1961 − krwawienia z przewodu pokarmowego
Poznań − 1963 − wady rozwojowe
Łódź − 1965 − ostra niewydolność oddechowa u dzieci

Sympozja Polskiego Towarzystwa Chirurgów Dziecięcych:

Świnoujście − 1968 − urazy głowy i czaszko-mózgowia u dzieci
Kazimierz n/Wisłą − 1969 − leczenie przepuklin oponowo-rdzeniowych u dzieci
Tarda − 1971 − leczenie odpływów pęcherzowo-moczowodowych, wspólnie z Sekcją Urologii
Warszawa 1972 − onkologia dziecięca połączona z I Sympozjum Sekcji Onkologicznej PTCHD
Jabłonna − 1974 − kardiochirurgia, wspólnie z Sekcją Torakokardiochirurgii
Poznań − 1974 − niezstąpione jądro
Kraków − 1978 − postępy w chirurgii, połączona z pierwszym polsko-francuskim spotkaniem chirurgów dziecięcych
Łódź − 1979 – spodziectwo
Katowice − 1981 − wady dolnego odcinka przewodu pokarmowego X.
Baranów Sandomierski − 1983 – postępy w urologii dziecięcej, wspólnie z Sekcją Urologii Dziecięcej PTCHD
Poznań − 1985 − chirurgia narządów płciowych
Lublin − 1986 − pooperacyjne prowadzenie noworodków
Warszawa − 1987 − wady dróg żółciowych
Białowieża − 1989 – choroba Hirschsprunga
Jastrzębia Góra − 1990 − wady nerek, wspólnie z Sekcją Urologii PTCHD
Gorzów Wielkopolski − 1991 − zespołowe leczenie przepuklin oponowo-rdzeniowych
Porąbka-Kozubnik − 1993 − chirurgia jamy brzusznej u dzieci
Łódź − 1994 − noworodkowe zapalenie kości
Warszawa − 1995 − historia chirurgii dziecięcej w Polsce, wspólnie z sekcją historyczną PTCHD
Poznań/Kiekrz − 1997 − wady wrodzone powłok jamy brzusznej u dzieci
Łódź − 1998 − wady wrodzone odbytu i odbytnicy
Warszawa − 1999 − niedrożność przełyku
Międzyzdroje − 2002 − wstrząs wieku dziecięcego i powikłania w chirurgii dziecięcej
Gorzów Wielkopolski − 2004 − postępy w leczeniu wodogłowia i przepuklin oponowo-rdzeniowych, wideochirurgia w chirurgii dziecięcej

Prezesi Polskiego Towarzystwa Chirurgów Dziecięcych:

Jan Kossakowski (1965-1967)
Edward Drescher (1967-1970)
Kazimierz Łodziński (1970-1977)
Jan Słowikowski (1977-1980)
Zygmunt H. Kaliciński (1980-1996)
Czesław Stoba (1996-2000)
Jerzy Czernik (2000-2003)
Andrzej Chilarski od 2003 nadal

Zjazdy Polskiego Towarzystwa Chirurgów Dziecięcych:

Warszawa – 1967
Kraków – 1970
Katowice − 1973 − Warszawa/Sheffield −
łączony z BAPS – 1976
Wrocław – 1977
Poznań – 1979
Warszawa – 1984
Szczecin – 1988
Warszawa – 1992
Kraków – 1996
Gdańsk – 2000
Wrocław − 2003

Medalem im. Prof. Jana Kossakowskiego uhonorowano:

Romuald Sztaba
Irena Giżycka
Krystyna Wysoka-Białowąs
Zygmunt Kaliciński
Kazimierz Łodziński
Jan Słowikowski
Irena Smólska
Jadwiga Jankowska
Jarosław Stodulski
Wojciech Kamiński
Czesław Stoba
Zofia Umiastowska
Bolesław Zienkiewicz
Jan Grochowski
Barbara Modrzejewska
Jerzy Czernik
Andrzej Cedro

Podsumowanie

Jesteśmy przekonani, że „siew” związany z powstaniem Polskiego Towarzystwa Chirurgów Dziecięcych przyniósł obfite „plony”, a „żniwa” są bogate i sięgają od Ameryki poprzez Europę aż do dalekiej Japonii. Dziś PTChD wypełnia swą misję pracy nad należytym rozwojem chirurgii, szerzeniem najnowszych wiadomości naukowych i wdrażaniem lekarzy do pracy naukowej. W swej działalności kieruje się wytycznymi deklaracji Światowej Organizacji Chirurgii Dziecięcych z Kyoto. W 1999 roku chirurgia dziecięca uznana została za dyscyplinę podstawową. Stało się to możliwe dzięki stałemu współdziałaniu PTChD z Krajowym Zespołem Specjalistycznym. U progu nowego milenium medycyna zmieniając swe oblicze stawia przed nami coraz wyższe wymagania, szerokiej wiedzy teoretycznej z zakresu tzw. dyscyplin podstawowych, a także znajomości zagadnień technicznych, informatycznych związanych z zastosowaniem zaawansowanych technologii. Budzi to obawy, że może stać się to przyczyną rozluźnienia tradycyjnej więzi pacjent-lekarz. Ekonomiczne spojrzenie na medycynę i upatrywanie w niej sukcesów finansowych może spowodować rozdźwięk pomiędzy wartościami etycznymi a praktyką dnia codziennego. Co chcielibyśmy przekazać młodemu pokoleniu? Uważamy, że każde pokolenie ma odrębny styl życia, własne ideały i dążenia, upodobania i własny światopogląd. Jesteśmy przekonani, iż nasza młodzież − następcy, wychowankowie i uczniowie odnajdą w przeszłości i historii wszystko to co jest istotne dla ich tożsamości. Życzymy im by dochowali wierności słowom przysięgi Hipokratesa a Towarzystwu by „służyli według swych sił i możliwości”.